برای خمینی شهر

اصفهان که درس خوانده باشی کم کم عادت می کنی از هر اصفهانی بپرسی شما مال کجای اصفهانی؟ انگار که جواب این سوال قرار است تکلیف ما را با آن آدم یکسره کند. این یعنی ما کلن عادت داریم رفتارهای آدم ها را به حساب شهرها و محله هایشان بگذاریم و بعد یکطرفه و یکسره و بدون فوت وقت قضاوتشان کنیم.
همین چند وقت پیش بود که خیلی ها برای اولین بار اسم خمینی شهر را شنیدند، همان موقع که خبر تجاوز دسته جمعی همه مان را شوکه کرده بود. خبر فراموش شد و اسم خمینی شهر نه. خمینی شهر وارد ادبیات مشمئزکننده ی طنزمان شد و شد سوژه ی به بی خیالی زدن و فراموش کردن فاجعه، شد ابزار پاک کردن دامنمان از قصه.
همان روزها هم به اصغرفرهادی فکر می کردم، که جایی گفته بود اولین جایزه ای که قرار بود برای فیلم سازی بگیرد یک دوچرخه بوده که خداخدا می کرده نگیرد تا بتواند آسوده و راحت سوار ماشین بشود و خودش را از جلفای اصفهان به خمینی شهر برساند. رکاب زدن شبانه ی این مسیر برای پسربچه ای نه ده ساله هیچ چیز هیجان انگیزی نیست. فرهادی اما آن روز جایزه را گرفت و تا خمینی شهر رکاب زد.
حالا که خیلی از آن روزها می گذرد جایزه گرفتن هنوز هم برای فرهادی پر از استرس است. پسربچه ای که خدا می داند آن شب که تا خمینی شهر رکاب زد چه فکر و خیال هایی در سرش داشت. خدا می داند چه نقشه هایی در آن راه کشید و خدا می داند فیلم های امروزش چقدر مدیون آن راه است. مسیر اصفهان تا خمینی شهر.
بعد نمی دانم چه بر سر ما می آید که تنها در افتخارات هم شریک می شویم. نمی دانم چطور آن تجاوز دسته جمعی می شود سهم مردم خمینی شهر و این گوی طلا می شود مال همه ی ما! این ها مسائل ساده ایست که من هیچ وقت نمی فهمم. برای همین دوست دارم سر خود جایزه ی فرهادی را تقدیم کنم به خمینی شهر حتی اگر یادآوری بعضی چیزها از شیرینی اش کم کند. حالا خمینی شهر محل تولد و بالیدن اصغر فرهادی است، چیزی که حق نداریم فراموش کنیم.

پی نوشت: دوست داشتم فرهادی روی سن از خانه سینما بگوید و از حال و روز امروز همه ی ما. اما به نظرم خمینی شهری ها بیشترین سهم را در این جایزه داشتند. با این حال استرس های فرهادی برای گرفتن جایزه را می فهمم و آنجا که می گوید مای پیپل از ذوق بغض می کنم.