زندگی در پرسپکتیو

یکــ‌. معمارها پرسپکتیو دوست دارند، دوست دارند همه چیز را سه بعدی کنند سایه روشن اضافه کنند بعد کمی عقب بایستند دستشان را زیر چانه بگذارند  و سبک سنگین کنند که آیا ارزشش را دارد یا نه. یعنی ارزشش را دارد عمله و بنا و فلان و بهمان دست به دست هم بدهند تا همچین چیزی را از دل زمین بیرون بکشند؟ معمارها باید بلد باشند هزینه فایده کنند، باید بلد باشند گاهی بروند توی دل داستان و گاهی از قصه فاصله بگیرند و ببیند اوضاع از این بیرون چه شکلی است. همه ی این ها یعنی اینکه معمارها باید بلد باشند تصمیم بگیرند. تصمیم کبرا. 

دو. دانشجو که بودم گاهی پرسپکتیو ها آن طور که باید در نمی آمد. بی روح بود، تناسب نداشت، آدم که می گذاشتی کنارش انگار معذب بود و دوست داشت یک جوری از صحنه خارج شود. فکر کنم این اساسا برای دانشجوهای معماری عادی باشد. دقیقا برای همین است که نرم افزارهای سه بعدی گزینه ای دارند برای شارلاتان بازی، یک چیزی مثل point of view یعنی یک گوشه بایستی و اگر پرسپکتیو را دوست نداشتی یک گوشه اش را بگیری بکشی تا کمی زاویه بگیرد و مثلا عمق پیدا کند. این یعنی بازی با واقعیت. قر دادن آنچه هست تا دست کم در یک نگاه خوب به نظر برسد.

سه. گاهی زندگی در پرسپکتیو سخت می شود، گاهی نمی دانی زاویه ای که در سه کنج اش گیر کرده ای اصل ماجراست یا پویت آو ویو اش. گاهی پرسپکتیو به جای اینکه تکلیف را روشن کند گیجت می کند. آنقدر که هر چه جلو عقب بروی و زاویه دید عوض کنی بی فایده باشد و بی فایده. همین وقت هاست که باید داستان را مثل مقطع طولی دراز به دراز بچسبانی روی دیوار رو به رویت تا بتوانی روابط را درک کنی و بالا و پایین ماجرا را به هم وصل کنی؛ قرار است آدم ها از کجا وارد شوند، کجا دور هم بنشیند، کجا خلوت کنند، کجا روی کتاب خوابشان ببرد، کجا هم دیگر را در آغوش بگیرند و کجا دیوانه بازی در بیاورند، البته هیچ وقت نباید فراموش کرد که گاهی آدم ها راه خروج هم نیاز دارند.

پی نوشت: زوم این و زوم اوت کردن کار یومیه ی معمارهاست، برای همین همیشه یک انگشت شان استند بای روی اسکرول است؛ مثل دیوانه ها جلو عقب می روند و کم و زیاد می کنند. اما بعضی وقت ها دوست نداری زوم اوت کنی، دوست داری از همان پایین ریسک کنی، سرت را پایین بندازی و سوت زنان به سمتی بروی. گاهی مدبرانه تصمیم گرفتن درد دارد.