دهه ی شصت

ما نسل گًهی هستیم. این یک گزاره ی به شدت خبری است. از آن گزاره های خبری که ردخور ندارد. دلایلم آنقدر برای خودم قابل اعتنا هست که دیگر دنبال تاییدیه از مراجع مربوط و نامربوط نباشم. ما بیماری هایی داریم که به نظر خودمان کاملا عادی است، یعنی اصلا اگر به ما بود بهشان نمی گفتیم بیماری،می گشتیم یک اسم دیگر برایش می جستیم. اما در حال حاضر به دلیل فشارهای وارده از نسل های قبل و بعدمان ناچاریم بپذیریم که ما نسل گهی هستیم. 

ما نوستالژیکیم. برای هر چیز مزخرف و غیرمزخرفی چنان دچار نوستالژی می شویم که یک پیرمرد ۹۰ ساله با یادآوری اولین عشق دوران نوجوانی اش. من تا آنجا که یادم می آید داشتم غصه ی قبل را می خوردم و همیشه به خودم می گفتم این بار دیگر باید حواسم باشد که این دَم لعنتی را به نحوی غینمت بشمارم، اما باز تا می آمدم به خودم بجنبم می دیدم ساعت هاست غرق در خاطرات هایدی و نل، غرق در چیزهای ریز و درشت کودکی مزخرفم دارم به بطالت می گذارنم.

ما شب بیداریم. روز مال ما نیست، مال آن هاست و چون آن ها زورشان از ما بیشتر است ما عجالتا همین شب را می چسبیم. آن ها خوابند و ما از پشت پنجره های چند اینچی مان جوری آرام با هم حرف می زنیم که آن ها بیدار نشوند.

ما خودآزاریم. انتقام کرده و ناکرده ی دیگران را از خودمان می گیریم. اسمش را هم می گذارنیم تسامح و تساهل. اسمش را می گذاریم رفتار مدنی. ما خوب بلدیم برای همه چیز اسم بگذاریم. دیگر حتی مهم نیست چطور جلو عقبمان را یکی کرده باشد.

ما بیماریم. به این گزاره خوب فکر کنید.