مسخ

من هم مثل هر آدم دیگری دوستانی داشتم باب و ناباب با نیت های خیر که خیلی سعی کردند هر از گاهی یک نخ سیگار بدهند دستم. اما نشده به هر تقدیر. حالا بگذارید به حساب بی عرضگی آن ها یا پاستوریزه بودن من، هر چه بگویید تا یک جای داستان صدق می کند، قضیه این است که کل داستان از یک جایی به بعد بیشتر شده بود کَل و رو کم کنی، یعنی از یک عده اصرار که آقا جان بیا حالا یک نخ بکش اگر بد بود تف بنداز تو صورت ما و از من انکار که خب چه کاریست شما نکشید و اگر بد بود تف بندازید تو صورت من. نه، این دعواها سر تف نبود، تمام این کش و واکش ها سر یک مسئله ی مثلا پیش پا افتاده بود که بین آدم های یکدنده تبدیل شده بود به محل قدرت نمایی.

امروز مهمان داشتم، کسی اینجا بود که وقتی از در آمد تو برق نگاهش به کلی فروریختم. اولین بار بود این خانه را می دید و جالب است بدانید تنها تنها چیزی که به محض ورود نظرش را جلب کرد این بالکن بود؛ چنان به وجد آمده بود که پشت سر هم می گفت اینجا بهشت است، این بالکن برای سیگار کشیدن عالیست، تا این جا هست من به بقیه ی اصفهان کاری ندارم ...

کم نبودند کسانی که توی این بالکن پشت سر هم دود کردند، خودم همه شان را راهی می کردم، چون حق نداشتند توی خانه سیگار بکشند، چون من از سیگار متنفر بودم... هستم هنوز هم، اما این ذوق کودکانه چنان برایم نو و هیجان انگیز بود که دلم خواست، واقعا دلم خواست، یک چیزی که چشم هایم را برق بندازد.
تمام این ها را گفتم که نهایتا به این جا برسم که حالا می خواهم از این تریبون اعلام کنم

الان
امروز
من از هر لحظه ی دیگری به وسوسه نزدیک ترم
سیگار که هیچ
مرا تا خود اوردوز هم که ببرید

حرفی نیست

مطمئنا
اگر لحظه ای قرار باشد رویم را کم کنید

آن لحظه حالاست

پی نوشت: خدایی حیف بود تمام این سه سالی که این بالکن را بدون سیگار رفتم و آمدم