خرداد و چشم هایش

شیرین ۹-۱۰ ساله است، آن موقع ها که پدر مادرش دیگر از بچه دار شدن ناامید شده بودند به طرز معجزه آسایی سر و کله اش پیدا می شود و می شود دختر بابا و مامان. حالا خانواده ی سه نفره شان همین طبقه ی بالا واحد چسبیده به راه پله زندگی می کنند. از نشانه های اختلاف سنی زیادش با پدر و مادر یکی هم این است که هر از گاهی دفتر و کتابش را می زند زیر بغلش و می شود مهمان ما تا انشاهایش را بنویسیم و بر حسن انجام تکالیفش نظارت کنیم. همیشه مودب و خجالتی است و هیچ وقت نه به ظرف میوه دست می زند نه حتی می گوید تشنه ام.

دیشب اما چهره ی دیگر شیرین را دیدم.

حوالی نیمه های شب بود که آپارتمان شش واحده مان شد محل جولان عده ای که هیچ کس دعوتشان نکرده بود. شش هفت نفر مرد چارشانه ی به اصطلاح غولتشن از صبح طول و عرض کوچه را کشیک دادند تا آنوقت که همه خوابیدند و شهر امن و امان شد با دست بند و بند و بساط های مقتضی دیگر یورش بیاورند و یک دختر ۲۷ ساله ی ۴۸ کیلویی را بازداشت کنند. سر و صداها آنقدر بالا گرفت که همسایه ها یکی یکی پیدایشان شد. در را که باز کردم دیدم شیرین ایستاده روی پاگرد بالایی، میله ی جان پناه را محکم گرفته و توی بلوز و شلوار صورتی اش می لرزد. همسایه ها که رفتند سمت کوچه توی راه پله من ماندم و شیرین. نگاهش کردم و گفتم «تو برو خونه» یک قدم رفت عقب و پرسید «برم؟»

- «این ها داد و بیداد می کنند می ترسی»

مکث و مکث و مکث کرد و بالاخره گفت: « نه نمی ترسم»

بعد صداهای توی کوچه بالا گرفت و مجبورم کرد سراسیمه خودم را برسانم دم در، دختر ۴۸ کیلویی را که بردند و قال خوابید و همه همان جا دم در ولو شدند باز برگشتم و دیدم پشت سرم ایستاده، چسبیده به لنگه ی در و تمام و کمال ماجرا را زیر نظر گرفته. حالا نمی دانم از وقایع دیشب در ذهنش چه تصوری می سازد، راستش هیچ هم مهم نیست، مهم همان است که حالا فقط من و شیرین می دانیم: او دیگر نمی ترسد.

پی نوشت: دوست داشتم وقتی فریده ماشینی فوت می کند، دخترِ بزرگ مادرم پیشش باشد. دختر بزرگ ها بهتر بلدند جای دوست های قدیمی و صمیمی را پر کنند اما این خردادها...